Αυξημένη δικαστική δαπάνη για μεγάλα δικόγραφα. Μια ατυχής διάταξη του νόμου 4446/2016 με τις αλλαγές στη διοικητική δίκη

Του Γιώργου Καζολέα, Δικηγόρου

Όσοι δικηγόροι γράφουν μακροσκελή δικόγραφα, πριν τα καταθέσουν καλό είναι πλέον να κάνουν και μια δεύτερη σκέψη, μετά την ψήφιση της προβληματικής διάταξης του άρθρου 14 παρ.3 του νόμου 4446/2016 με τις αλλαγές στη Διοικητική Δίκη, σύμφωνα με την

οποία "στην τρίτη υποπαράγραφο της παρ. 2 του άρθρου 19 του π.δ. 18/1989, όπως ισχύει μετά τις προσθήκες που έγιναν με το άρθρο 41 του ν. 4055/2012 (Α΄ 51), προστίθενται μετά το προτελευταίο εδάφιο τα εξής: «Η αυξημένη δικαστική δαπάνη του προηγούμενου εδαφίου επιβάλλεται επίσης στον διάδικο που ηττήθηκε, εάν, κατά την κρίση του δικαστηρίου, το δικόγραφό του υπερβαίνει σε έκταση το αναγκαίο μέτρο εν όψει των τιθέμενων με το ένδικο βοήθημα ή μέσο ζητημάτων».
Η νέα διάταξη προστίθεται μετά τη διάταξη του προτελευταίου εδαφίου του άρθρου 19 (κατάθεση δικογράφου ενδίκων μέσων) της Κωδικοποίησης διατάξεων για το ΣτΕ, που έχει ως εξής: «Το δικαστήριο μπορεί να επιβάλει στον διάδικο, ο οποίος δεν τήρησε την ως άνω υποχρέωση και ηττήθηκε, αυξημένη δικαστική δαπάνη κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 39 του παρόντος διατάγματος». Εν προκειμένω η εν λόγω υποχρέωση είναι η σύνταξη συνοπτικής έκθεσης των τιθεμένων νομικών ζητημάτων που συνυποβάλλεται με το ένδικο μέσο.

Ωστόσο η κύρωση της αυξημένης δικαστικής δαπάνης με λόγο το εκτεταμένο δικόγραφο στη βάση ενός αναγκαίου μέτρου που δεν προσδιορίζεται και δεν εξειδικεύεται, δεν έχει λογική και θα προκαλέσει σύγχυση, αν δεν παραμείνει ανεφάρμοστη.

Προφανώς τα μεγάλα σε έκταση δικόγραφα κουράζουν τους δικαστές και αναλώνουν το χρόνο τους, αλλά η αοριστία της διατύπωσης της επίμαχης διάταξης είναι προφανής (ποιος και τι ορίζει το αναγκαίο μέτρο έκτασης του δικογράφου και πόσο είναι αυτό, 5, 10, 20 ή 50 σελίδες) και λειτουργεί τιμωρητικά για το διάδικο, ο πληρεξούσιος του οποίου μπορεί να χρειαστεί να γράψει ένα πιο εκτενές δικόγραφο ανάλογα με το είδος και τη φύση της υπόθεσης.